Kto choć raz był w ciąży i do tego planował rodzić naturalnie, wie że w kwestii pojawienia się na świecie swojego potomka niewiele można przewidzieć. Końcówka ciąży to zazwyczaj długi okres wyczekiwania, który dłuży się niemiłosiernie, a my nie możemy się doczekać, kiedy w końcu zobaczymy naszego maluszka.

O tyle, o ile w pierwszej ciąży byłam cierpliwa i spokojnie odliczałam dni do porodu, to przy drugiej każdy kolejny dzień końca ciąży wydawał się nieskończenie długi, brzuch ciężki, a ja mniej odporna na czekanie. Związane to było w dużym stopniu z ryzykiem porodu przdwczesnego, które pojawiło się 6 tygodni przed terminem. Zupełnie niespodziewanie musiałam iść na kilka dni do szpitala, a przez kolejnych kilka tygodni musieliśmy przeorganizować nasze życie. Ja musiałam więcej odpoczywać, córeczka zaakceptować, że mama jest mniej mobilna niż zazwyczaj, a mąż poza pracą przejął większość domowych obowiązków. Na początku nie było łatwo, ale dzięki przyjaciołom i babci, która pojawiła się z pomocą, daliśmy radę. Ale czekanie dało się nam wszystkim we znaki...no bo przecież ileż można oczekiwać.

Powiem tak, moja pani doktor nie dawała praktycznie żadnej szansy, że donoszę ciążę do terminu. Przewidywała też, że bobas będzie raczej mniejszy, jak większy. I że urodzę bardzo szybko. Co do terminu, to pomyłka całkowita, bo 2 tygodnie przed porodem wszystkie objawy wczesnego porodu się zatrzymały i urodziłam 3 po terminie ;) Oskarek urodził się z wagą 4 kg, więc również zdecydowanie niezgodnie z przewidywaniami pani doktor. Jedynie ja byłam pewna, że synek będzie duży, obawiałam się nawet, że może mieć ponad 4 kg. Po prostu czułam, że jest duży i silny. Brzuch miałam wypełniony do granic możliwości, a kiedy kopał, to czułam, że nie jest to kopanie małego chłopca. Zatem, kiedy lekarz zaanonsował 4 kg nawet nie byłam zdziwiona ;)


Po całej historii z oczekiwaniem wczesnego porodu okazało się, że nasz Oskarek wcale nie zamierzał wychodzić i trzeba go było zaprosić na świat. Nie myślałam, że czeka mnie wywoływany poród. Przyznam jednak, że w tej ciąży starałam się zbyt wiele o porodzie nie myśleć i przede wszystkim nie przewidywać i nie pisać w głowie scenariuszy. Kiedy rodziłam córeczkę miałam tyle oczekiwań, że kiedy okazało się, że poród przebiegł zupełnie inaczej niż w moich wyobrażeniach, że musiałam zaakceptowac rzeczy, których nie chciałam, mój nastrój bardzo na tym ucierpiał. Przeżywałam poród przez jakiś czas i byłam zła, że nie poszło po mojej myśli. Dlatego nauczona tym doświadczeniem, wiedziałam na czym mi zależy przy drugim porodzie, ale nie nastawiała się na nic. Postanowiłam, że zaufam położnej i swojej intuicji i że skupię się na dziecku i na tym, żeby mu pomóc przyjść na świat bezpiecznie. I wiecie co? Podziałało. Poród trwał 9 godzin, więc jak na drugi wcale nie był krótki, synuś był duży i niełatwo było go wyprzeć, ale uważam, że był dokładnie taki, jaki miał być. Dostałam gaz i znieczulenie zewnątrzoponowe (polecam i jedno i drugie, a szczególnie gaz :), który bardzo rozluźnia i poprawia humor. Zastanawialiśmy się nawet z mężem dlaczego nie podają go kobietom już po porodzie dla lepszego samopoczucia...). W drugiej fazie porodu tak bardzo skupiłam się na instrukcjach położnej i na tym, żeby synek szybko pojawił się na świecie, że w knsekwencji poszło szybko i sprawnie. I ten magiczny moment, kiedy widziałam go w rękach położnej i już za chwilę trzymałam go w ramionach. Świat się zatrzymał, a na mojej twarzy pojawił się wielgachny uśmiech, radość z narodzin nowego człowieka, wzruszenie i duma, że po raz drugi jestem mamą. Plus radość i duma męża, że tak świetnie sobie poradziłam - niezapomniane!


I w ten oto sposób, z radością i uśmiechem na ustach przeszłam do porzadku dziennego. Po prostu urodziłam i już. Pomogłam synkowi przyjść na świat. Znów zostałam mamą. Wydało mi się to takie naturalne. Aż sama się dziwię, mając wspomnienie pierwszego porodu. Ten poród z pewnością wyleczył mnie z wszelkich złych wspomnień i pomógł uwierzyć we własne siły.

A potem były już tylko przyjemności: pierwsze karmienia, zapoznawanie się z maluszkiem, przyglądanie się małemu cudowi, przytulanie i wiele innych wspaniałości. Krótkie 2 doby w szpitalu i powrót do domu do córeczki, dla której pojawienie braciszka okazało się tak samo naturalne, jak dla nas.
Teraz Oskarek ma 2 tygodnie i rośnie nam jak na drożdżach. Wspólnie uczymy się nowych rytuałów, oswajamy nieprzespane noce ;), chodzimy na spacery, zaczynamy się masować i przymierzamy do chustonoszenia. Ale o tym wszystkim w kolejnych postach, a na koniec kilka zdjęć.