Przypomina mi się taka sytuacja. Siedzimy przy stole, jemy obiad. Na deser sa maliny. Córeczka zjadła obiad pierwsza i zabiera się do deseru. Ja podążam za nią, na koniec mąż. Wszyscy jemy po równo, choć ja w pewnym momencie się zatrzymuję i kończe z malinami. Myślę sobie, że skoro aż tak córci smakują, a tak razdko zjada tyle owoców za jednym posiedzeniem, to odstąpie jej swoje. Taka jestem miła i wrażliwa na potrzeby mojego dziecka. Mąż niewzruszony zajada maliny na równo z córka. Lekko wkurzona, że on taki niedomyślny szturcham go i mówię, żeby zostawił trochę dla niej. Mąż patrzy na mnie zdziwiony, jakby nie rozumiał, o co chodzi i odpowiada, że on przecież zjadł tylko kilka, a też lubi maliny. Tym razem już nieźle poirytowana mówię mu, że ona tak rzadko je owoce, że naprawdę możemy zostawić wszystkie dla niej, a sami nadrobić czymś innym. No i dodaję oczywiście, że z niego egoista. No bo przecież my dorośli potrafimy zrezygnować z jednej rzeczy na koszt drugiej. Plus jestśmy rodzicami, którzy zawzsze myślą o dobru własnych dzieci. A dobro dzieco ponad wszystko! Mąż kończy jeść maliny bez słowa, a ja podsumowuję, że córeczka może zjeść wszystkie.


Jakoś tak sie złożyło, że ostatnio przeczytałam 2 fajne książki, ogólnie rzecz ujmując o francuskim podejściu do życia i o francuskim sposobie wychowania. Jakoś tak się w moim życiu również ułożyło, że jestem żoną francuskiego męża i wszystko, co dotyczy kultury francuskiej bardzo mnie interesuje.
Zauważyłam, że część rzeczy, o których czytałam w obu książkach pokrywa się z obserwacjami, które poczyniłam spędzając czas z moją francuską rodziną, część żyjąc od x lat z moim mężem. Część zwyczajnie mi się spodobała i zdecydowałam przenieść je do mojego własnego życia.

Ujęła mnie prostota w podejściu do życia francuzów, nie komplikowanie spraw, radość z małych rzeczy, uprzejmość, zwracanie uwagę na rytuały i równość w traktowaniu domowników. Szukanie pozytywów w każdej czynności, radość ze spędzania wspólnego czasu i konsekwencja oraz dyscyplina w wchowaniu. I kwestia dzielenia się, która uderzyła mnie obuchem w głowę i otworzyła jedną z tych klapek, które dziwnym trafem nigdy nie chcą się otworzyć.


Kiedy tak czytałam jedną z ksiązek na plaży podczas tegorocznych wakacji i rozmyślałam o francuskim podejściu do życia, mąż wrócił z dziećmi z piekarni i cudnym zapachem świeżych pączków wyrwał mnie z toku rozmyślań. Odłożyłam książkę i zajęłam się sprawami przyziemnymi. Dla mnie był pączek, dla córeczki bułka z sezamem, dla męża ciastko z jabłkiem. Córeczka dosłownie pochłonęła swój przydział i zaczeła się czaić na mojego pączka. Nieświadoma niczego dałam jej tzw. gryza, a zaraz potem następnego. W końcu popatrzyłam na nią z matczynym rozczuleniem i pomyslałam sobie, że jak mogłabym nie dać jej reszty mojego pączka, skoro aż tak jej smakuje. Nic mi się nie stanie, jak zjem coś innego w zmian. Przecież dzieci zawsze stawia sie na pierwszym miejscu. Oddałam zatem córci resztę mojego pączka, a sama zadowoliłam się kruchym nieżwieżym ciastkiem. Kiedy tak jednak patrzyłam na nią pochłaniającą mojego pączka z nieziemskim apetytem, czułam jak cieknie mi ślinka i nie powstrzymalam się, zeby nie poprosić ją o małego gryzka. ( Odwrócenie sytuacji, ironia prawda?) Córcia zgodziła się ochoczo. Ugryzłam więc. Tu nastapiła długa cisza i nagły krzyk. Płacz. Atak histerii. Co się stało? Córeczko? Wszystko w porządku? Pomiędzy jednym płaczem a drugim usłyszałam: Za dużo ugryzłaś, teraz nic dla mnie już nie zostało...Hej, czy ja dobrze słyszę? Pomyślałam. Przecież to mój pączek. To ja go poświęciłam i na koniec jeszcze jestem tą złą. I nagle doznałam olśnienia. Nie wiedzieć czemu przypomniała mi się sytuacja z malinami i fragment z obu francuskich książek opisujący podobne sytuacje dotyczące sera camembert. We Francji często pod koniec posiłku serwuje się sery. Każdy członek rodziny niezależnie od wieku i statusu ma prawo do kawałka sera tej samej wielkości, co pozostali członkowie rodziny. Mąż potwierdził prawdziwość tej tradycji i dodał, że tak samo było w przypadku innych rzeczy, nie tylko sera. Zawsze taki sam kawałek dla każdego. Nikt niczego nikomu nie oddaje, bo niby czemu miałby to robić? I to wszystko nagle mi się przypomniało. Kiedy córeczka tak strasznie płakała za swoim-moim byłym pączkiem.


Po co się dzieliłam? Jak mogłam wcześniej nie zauważyć mądrego podejścia mojego męża? Dlaczego oddaje córce coś, co lubię i co też mi się należy? Dlaczego uczę ją, że jej się należy więcej niż innym? No i do jasnej kaczki dlaczego wychowuję kolejną istotę, która będzie miała pretensje do całego świata, że czegoś nie dostała albo oczekiwania, że powinna dostać, bo tak nauczyła ją jej własna mama...która tak bardzo lubi się poświęcać...
Uświadomiłam sobie, że rezygnyjąc z siebie i oddając córce przysłowiowego kęsa, wyrządzam jej całkiem sporą krzywdę. Uczę jej pretensji do życia i ludzi, bycia niezadowolonym i wymagającym. I koduję w niej niechciane wyrzuty sumienia. Bo przecież ona wie, że mi też pączek smakował. A ja jej go oddałam. I ona go zjadła. Poświęciłam się i ona ma pewnie tego świadomość.
Jeśli zrobiłabym tak raz, no to byłabym super mamą, która potrafi się dzielić, ale jeśli robię tak codziennie, to jestem mamą nieświadomą swoich czynów.

Mój francuski mąż jest ucieleśnieniem świętego spokoju. Jest cierpliwy i uczynny. Nigdy nie ma do nikogo pretensji ani żalu. Nie zazdrości ani nie oczekuje. Przyjmuje życie takie, jakie jest. Cieszy się z tego, co ma. Ja się denerwuję, że ktoś nam zajechał drogę, a mąż nawet tego nie zauważa. Ja wymyślam problemy, a on jest szczęśliwy. I kto na tym lepiej wychodzi? No kto? Pytam sama siebie?

Po tej całej sytuacji uzbrojona w nową wiedzę i nowe przemyślenia całkiem świadomie podjęłam decyzję o NIE DZIELENIU się i skorzystaniu z francuskiej metody "kawałka camemberta". Obiecalam sobie rownież, że o wiele cześciej będę obserwować z uwagą i słuchać mojego mądrego francuskiego męża. Może jeszcze czegoś fajnego się od niego nauczę i może uda mi się zmienić kolejny element w moim polskim podejściu pt" bo mi się należy" ;)